Binnen twee dagen stond ons leven op de kop, op donderdagavond zat ik met een positieve test in handen en op vrijdagavond kregen wij te horen dat ik al 24 weken zwanger was van ons eerste kindje. Een rollercoaster was waar we in belandde, niet altijd leuk maar wél met het mooiste cadeautje ooit.
Voorheen werkte ik in een onwijs leuke kledingwinkel met collega’s waar ik werkelijk alles mee besprak. Zo ook op donderdagavond toen ik mijn collega vertelde dat ik sinds kort na het eten zo’n last had van een opgeblazen buik. Ze grapte wat en verklaarde me voor gek met mijn 55 kilo. Ik liet het haar zien waarop ze me met grote ogen aankeek en zei, ‘maar Guus, dit is geen opgeblazen buik, dit is een babybuik!’ Als ik jou was zou ik een testje doen!’ Waarop ik naar de eerstvolgende drogist gelopen ben om een test te halen. Ik vond het allemaal een beetje onzin, ik slikte immers de pil en werd gewoon elke maand ongesteld! Eenmaal thuis vertelde ik vol ongeloof wat mij gezegd was op het werk. Bo moest lachen en vond het prima als ik ‘ even over dat stokje pieste’ zonder ook maar te beseffen dat het écht zo kon zijn.
We hadden een week voor die bewuste avond besproken dat we met Bo zijn 30e verjaardag de pil aan de kant zouden gooien. We zouden wel zien waar het ons zou brengen en of het ons gegund was samen een kindje te krijgen. Geen druk, gewoon lekker casual. Je zult dus begrijpen dat toen ik met een positieve test op de wc zat ons wereldje behoorlijk op zijn kop stond. We bespraken onze opties en we besloten direct de verloskundige te bellen om erachter te komen hoever ik al was. We konden vrijdagavond terecht.
We konden dus al de dag nadat ik de test gedaan had terecht bij de verloskundige praktijk. Ongekend zenuwachtig stonden we op de stoep, niet wetend wat ons überhaupt te wachtten stond. Gelukkig hadden we een hele lieve verloskundige die ons gerust stelde. Ze vroeg me hoever ik zelf al dacht te zijn en verzekerde me dat het waarschijnlijk allemaal wel mee zou vallen. Ik had haar namelijk verteld dat ik dacht al wat verder te zijn dan een paar weken, door die opgeblazen buik dus! Ze ging door met haar uitleg en zei er uiteindelijk zelfs bij dat de kans op een geslaagde uitwendige echo heel klein was en dat ze verwachtte een inwendige echo te moeten maken.
De verloskundige zette het echo apparaat op mijn niets tonende buikje, mijn buikspieren waren zelfs nog te zien! Na even zoeken naar het goede plekje zagen we een mooi leeg rondje wat voor ons leek op een lege baarmoeder, normaal zie je immers een klein babytje! Bo en ik wisselde even een opgeluchte blik waarnaar de verloskundige begint ‘ je bent inderdaad al wat verder dan je dacht meid’ dit is de omtrek van zijn schedel!! Kun je het geloven? Lig je daar, met de wetenschap dat je een klein frummeltje gaat zien in een grote baarmoeder! Ze ging haar verhaal verder en liet ons alle ledenmaten van ons prachtige perfecte kindje zien. Alleen zagen wij op dat moment niet zoveel, beduusd en in schock luisterde we beide naar de verloskundige maar we konden geen woord uitbrengen. Bo springt op en loopt de deur uit, die hij tijdens het voorbijgaan een flinke klap verkoopt. Ik staar naar het beeld van de echo. Waarop de verloskundige zegt dat het misschien beter is om af te ronden en de maandag erop terug te komen, zodat alles even kon zakken. Bo was vrij snel weer terug en schoof aan bij de tafel waar we aan zaten, om alle formele zaken te bespreken. We kregen heel wat foldertjes mee én een heel leuk koffertje met allerlei baby spulletjes. Iets wat je normaal mee krijgt tijdens de eerste echo rond de 6-7 weken! Beladen met spulletjes en de echo foto’s lopen we beide stilzwijgend de verloskundige praktijk uit. We hebben antwoorden gegeven, verhalen aangehoord, ervaringen gewisseld en vragen gesteld. Maar niets dekt de lading voor hoe je je voelt als je op zo’n moment de praktijk uit stapt. Terug in de normale wereld terwijl onze wereld op zijn kop stond.
Echt blij waren we niet.. Dat klinkt gek, en dat is het misschien ook wel want een kinderwens was er absoluut! Maar achteraf gezien moesten we vooral heel erg aan het idee wennen. We belde allereerst Bo zijn ouders, mijn schoonouders die al vanaf de eerste keer dat ik ze ontmoet heb vragen stelde over een kleinkind. Je snapt dat ze dolenthousiast waren! Het fleurde ons een beetje op en langzaamaan bij iedereen die we op de hoogte brachten werden we zelf ook enthousiaster. We gingen bij alle vrienden langs en belde de dierbaren die verder weg woonde. Niemand snapte hoe het kon! De ene na de andere mond viel open maar eigenlijk was vooral iedereen heel begripvol. We kregen zoveel lieve woorden dat we na een aantal bezoekjes stralend bij de volgende op de stoep stonden. Blij waren we, eindelijk! Trots vertelde we ons nieuws en zaten we samen met onze vrienden te lachen hoe dit nou toch weer kon!
De maandag erna konden we weer terecht om met spoed de 20 weken-echo te laten uitvoeren. Zo konden we zien of ons kindje afwijkingen had en konden we als we dat wilden het geslacht te horen krijgen. Dit waren we tijdens de eerste echo in alle ophef compleet vergeten! Dat wilde we absoluut om de hele toestand op dat moment net ff een tikkie makkelijker te maken. We kregen te horen dat we in verwachting waren van een jongetje en dat de uitgerekende datum 30 april was. Dat plaatste mijn zwangerschap op een termijn van 24 weken, nog verder dan we in eerste instantie eigenlijk dachten! De eerste uitgerekende datum stond namelijk op 2 mei.
Dit alles speelt zich af in een tijdsbestek van 2-4 dagen en als ik erop terugkijk was het echt bizar! We verspreidde ons nieuws alsof het leven er van af hing en binnen 3 dagen wist de hele wereld dat wij in verwachting waren van ons eerste kindje! Een rollercoaster dus, je wordt zo geleefd op zo’n moment dat ik nu wel eens denk hadden we het maar wat rustiger aan gedaan. Toch was dat wel wat we nodig hadden, de steun van onze vrienden en familie. En dat is ook echt wat ons uiteindelijk zo heeft helpen wennen aan de hele situatie.
Dankbaar en uiteindelijk ook verliefd hebben we wat aanpassingen gedaan aan het huis én hebben we binnen twee weken een babykamer gerealiseerd. Onwerkelijk hoe snel je omschakelt op zo’n moment! Ook onwerkelijk was dat ik na een week omgetoverd was van maatje 34 met sixpack tot zwangerschapsbroeken en een echt baby buikje!
Al met al zijn we een hele ervaring rijker én hebben we het mooiste cadeautje ooit op 29 april 2017 in ontvangst mogen nemen! Zonder onze vrienden en familie hadden we nooit zo snel kunnen schakelen en was het voor ons een nog grotere achtbaan geweest dan dat het nu al was. Ik ben trots op wie wij zijn geworden als ouders en trots op onze super vrolijke en gezonde zoon! Het lijkt haast wel een sprookje, en zo voelt het ook wel eens. Onwerkelijk, maar dan op een hele mooie manier ♥
Liefs, XX
